Domowe gotowania ma same zalety. Gotując w domu mamy pewność, co jemy. Unikamy nadmiaru soli, tłuszczu i cukru. Bo te dodatki znajdują się nie tylko w naszych solniczkach czy cukiernicach. W ogromnej ilości znajdują się w gotowych daniach, słodkich napojach czy słodzonych (o zgrozo) wodach do picia. Mówiąc o domowym gotowaniu nie myślę jednak o wrzuceniu kupnych pierogów do garnka. To nie jest gotowanie. To jest podgrzewanie. I niestety nie unikanie konserwantów. Poza tym gotowe dania najczęściej pakowane są w plastikowe lub styropianowe opakowania. To kolejny duży minus. Oszczędzajmy naszą planetę, bo za chwilkę nie będziemy mieli gdzie żyć.
Znam ludzi, którzy dziwią się, że jadamy wspólne rodzinne posiłki. Minimum dwa razy dziennie zasiadamy wspólnie do stołu i jemy, to co ugotowaliśmy. Jest to dla nas tak naturalne, że zupełnie nie myśleliśmy, że może to kogoś dziwić. Obiady najczęściej oczywiście ja gotuję, ale zarówno mój mąż, jak i synowie potrafią ugotować pyszny obiad. Umiejętność gotowania, to coś, co absolutnie zawsze może się przydać. Dlatego dzieci powinniśmy włączać do gotowania. Ale nie tylko do tego. Dzieciaki powinny wiedzieć skąd pochodzi jedzenie, jak rosną warzywa, owoce i mieć większą możliwość wyboru tego, co jedzą. Jeśli będą bardziej uświadamiane w kwestii jedzenia na pewno będą bardziej rozważnymi konsumentami. Myślę, że dzięki kulinarnej edukacji poziom życia naszych dzieci może być wyższy, jeśli będą świadomie kupować i jeść, będą mniej chorowały.
Gdyby dzieci już w szkole nauczyć zdrowszego podejścia do życia? Niestety jest to trudne, a na przeszkodzie stoimy my – rodzice. Miałam do czynienia z ludźmi, którzy codziennie zamawiali dziecku catering do szkoły – ziemniaki ze schabowym. Bo dziecko lubi. Niewyobrażalne, ale niestety zdarza się.
Dzieci bardzo chętnie uczą się nowych rzeczy (zwłaszcza jeśli nie jest to geometria;), ale nie będą podejmowały prób, jeśli my nie będziemy dla nich przykładem.
Gotowania nie nauczycie się na godzinnym kursie. Nie możecie się jednak tym zniechęcać. To tak, jak z jazdą autem, rowerem, czy na deskorolce. Praktyka czyni mistrza 🙂 Oczywiście super pójść na szkolenie/warsztaty i zobaczyć coś nowego. Polecam bardzo, choćby po to, aby załapać bakcyla. Ale moim zdaniem chodzi o coś większego – o styl życia. Jeśli poznasz, jak łączyć składniki, poznasz przyprawy, nauczysz się, jak podrasować posiłek, to już w Tobie zostanie. Ale tylko praktyka sprawi, że będziesz mistrzem.
Dosmaczanie, zastępowanie składników, które są w przepisie, ale akurat ich nie mamy w kuchennej szafce, gotowanie z “niczego” (to najlepiej chyba jednak potrafią robić kobiety), to wszystko bierze się z praktyki.
Zdarzyło mi się, że z resztek gotowałam “niechcący” super posiłek. To doświadczenie, które nabyłam przez lata. I najlepiej, jeśli nasze dzieci “nasiąkają” umiejętnością gotowania każdego dnia. Domowe posiłki to najlepsze co mamy do zaoferowania naszym dzieciakom NIECHCĄCY. Jeśli my nie gotujemy, nasze dzieci też tego nie będą robiły. Dzieci nas obserwują i naśladują. Rodzinny dom każdemu inaczej się kojarzy. Każdy ma inne wspomnienia smaków, zapachów. Co będą wspominały Twoje dzieci? O domowym gotowaniu i wspólnych posiłkach pisałam już tutaj.
Teraz chyba wszyscy za bardzo gonimy, jemy w biegu, szybko, nie zastanawiając się nad tym, co w siebie wrzucamy. Nie zastanawiamy się, czy odżywiamy organizm, czy tylko go karmimy. Wszyscy mamy swoje słabości, jakieś grzeszki – słodkości, alkohol, fast food. No i co z tego? Nic, jeśli pozwalamy sobie na te grzeszki raz na jakiś czas. Ale jeśli pozwalamy dzieciakom codziennie jeść chipsy, słodycze to powinna nam się zapalić czerwona lampka.
Argumentów na to, aby jeść niezdrowo jest kilka – najczęściej takie osoby mówią – “jem, co chcę i jestem zdrowy”. Do czasu. Albo, “a kto powiedział, że ja chcę być zdrowy?” Najgłupszy możliwy komentarz.
Codziennie słyszymy o problemach w służbie zdrowia. O niedofinansowaniu. O problemach, jakie mamy, aby leczyć wiele chorób. Politycy prześcigają się w pomysłach skąd zabrać fundusze, aby dać służbie zdrowia . Nikt nie mówi o profilaktyce! A gdyby wielu z tych chorób nie było? Gdyby nie leczyć, a … zapobiegać? To dużo tańsze! Dla wszystkich. Zwłaszcza dla tych, którzy płacą składki zdrowotne (czyli nas wszystkich).
W kuchni roślinnej jest ogrom możliwości. Kuchnia roślinna to nie tylko przecież ziemniaki i surówka. W kuchni roślinnej każdego dnia możemy gotować piękne (jemy też oczami), odżywcze posiłki. I naprawdę wystarczy chcieć. Ruszyć się! Spróbować! Gotując z miłością odstresowujemy się.
Uważam, że każdy ma prawo do własnego zdania. Myślę jednak, że aby głośno wypowiadać się, że rośliny “nie dają siły”, “nie można się nimi najeść”, że “są jałowe” – trzeba spróbować. Największe i najsilniejsze zwierzęta są weganami 🙂 Słonie, żyrafy, goryle, żubry, bizony, krowy, konie. Skąd czerpią energię? Ano z roślin właśnie.
O roku 2020 nakręconych zostanie dużo filmów. Będzie w nich pokazane, jak nauczyliśmy się … piec chleby. Pamiętacie puste półki z drożdżami? Nie każdy piekł chleb na zakwasie, ale wiele osób przełamało się jednak i spróbowało piec chleby na drożdżach. Na mediach społecznościowych pojawiało się tysiące zdjęć z domowymi chlebami i bułkami. Super! Więcej też gotowaliśmy. Dla niektórych to była męczarnia, ale myślę sobie, że może ktoś już przy tym zostanie?
Na koniec napiszę słowo klucz, które jest najważniejsze w kuchni roślinnej. Myślę jednak, że zapominamy często o tym, że najważniejsza w kuchni roślinnej jest – różnorodność! To jest klucz do zdrowego stylu życia. Kupujmy różne warzywa, nie tylko te, które znamy, próbujmy nowe przyprawy, kasze, rośliny strączkowe. Inspirujmy się – książkami, blogami. I gotujmy! To nie fizyka kwantowa, każdy da radę!
©VEGG
